Luís I da Hungria

Luís I, dito o Grande (em húngaro: Nagy Lajos; Visegrád, 5 de março de 1326Trnava, 10 de setembro de 1382) foi rei da Hungria e da Croácia a partir de 1342 e Rei da Polônia a partir de 1370. Ele foi o primeiro filho de Carlos I da Hungria e sua esposa, Isabel da Polônia, a sobreviver à infância. Um tratado de 1338 entre seu pai e Casimiro III da Polônia, tio materno de Luís, confirmou o direito de Luís de herdar o Reino da Polônia se seu tio morresse sem um filho. Em troca, Luís foi obrigado a ajudar seu tio a reocupar as terras que a Polônia havia perdido nas décadas anteriores. Ele carregou o título de duque da Transilvânia entre 1339 e 1342, mas não administrou a província.

Luís I da Hungria
Luís I da Hungria
Nascimento 5 de março de 1326
Visegrado
Morte 10 de setembro de 1382
Trnava
Sepultamento Basílica de Alba Régia
Cidadania Hungria
Progenitores
Cônjuge Margarida da Boêmia, rainha da Hungria, Isabel da Bósnia
Filho(a)(s) Catarina da Hungria, Maria da Hungria, Edviges da Polónia
Irmão(ã)(s) André, Duque da Calábria, Estêvão, Duque da Eslavônia, Coloman da Hungria, Catarina da Hungria, duquesa de Świdnica
Ocupação monarca
Prêmios
Religião cristianismo

Luís tinha a maioridade quando sucedeu ao pai em 1342, mas sua mãe profundamente religiosa exerceu uma influência poderosa sobre ele. Ele herdou um reino centralizado e um rico tesouro de seu pai. Durante os primeiros anos de seu reinado, Luís lançou uma cruzada contra os lituanos e restaurou o poder real na Croácia. Suas tropas derrotaram um exército tártaro, expandindo sua autoridade em direção ao Mar Negro. Quando seu irmão, André, duque da Calábria, marido da rainha Joana I de Nápoles, foi assassinado em 1345, Luís acusou a rainha de seu assassinato e puni-la tornou-se o principal objetivo de sua política externa. Ele lançou duas campanhas contra o Reino de Nápoles entre 1347 e 1350. Suas tropas ocuparam grandes territórios em ambas as ocasiões, e Luís adotou os estilos de soberanos napolitanos (incluindo o título de Rei da Sicília e Jerusalém), mas a Santa Sé nunca reconheceu sua pretensão. Os atos arbitrários e atrocidades cometidos por seus mercenários tornaram seu governo impopular no sul da Itália. Ele retirou todas as suas tropas do Reino de Nápoles em 1351.

Como seu pai, Luís administrou a Hungria com poder absoluto e usou prerrogativas reais para conceder privilégios a seus cortesãos. No entanto, ele também confirmou as liberdades da nobreza húngara na Dieta de 1351, enfatizando o status igual de todos os nobres. Na mesma Dieta, ele introduziu um sistema de vinculação e um aluguel uniforme pagável pelos camponeses aos proprietários de terras, e confirmou o direito à livre circulação para todos os camponeses. Ele travou guerras contra os lituanos, a Sérvia e a Horda de Ouro na década de 1350, restaurando a autoridade dos monarcas húngaros sobre os territórios ao longo das fronteiras que haviam sido perdidos nas décadas anteriores. Ele forçou a República de Veneza a renunciar às cidades da Dalmácia em 1358. Ele também fez várias tentativas de expandir sua suserania sobre os governantes da Bósnia, Moldávia, Valáquia e partes da Bulgária e Sérvia. Esses governantes às vezes estavam dispostos a ceder a ele, sob coação ou na esperança de apoio contra seus oponentes internos, mas o governo de Luís nessas regiões foi apenas nominal durante a maior parte de seu reinado. Suas tentativas de converter seus súditos pagãos ou ortodoxos ao catolicismo o tornaram impopular nos estados balcânicos. Luís fundou uma universidade em Pécs em 1367, mas foi fechada em duas décadas porque ele não conseguiu receitas suficientes para mantê-la.

Luís herdou a Polônia após a morte de seu tio em 1370. Como não tinha filhos, ele queria que seus súditos reconhecessem o direito de suas filhas de sucedê-lo na Hungria e na Polônia. Para este propósito, ele emitiu o Privilégio de Koszyce em 1374 explicando as liberdades dos nobres poloneses. No entanto, seu governo permaneceu impopular na Polônia. Na Hungria, ele autorizou as cidades livres reais a delegar jurados ao tribunal superior para ouvir seus casos e criou um novo tribunal superior. Sofrendo de uma doença de pele, Luís tornou-se ainda mais religioso nos últimos anos de sua vida. No início do Cisma do Ocidente, ele reconheceu Urbano VI como o papa legítimo. Depois que Urbano depôs Joana e colocou o parente de Luís, Carlos de Durazzo, no trono de Nápoles, Luís ajudou Carlos a ocupar o reino. Na historiografia húngara, Luís foi considerado durante séculos como o monarca húngaro mais poderoso que governou um império "cujas margens eram banhadas por três mares".

Primeiros anos editar

 
O nascimento de Luís retratado no Illuminated Chronicle

Nascido em 5 de março de 1326,[1] Luís era o terceiro filho de Carlos I da Hungria e de sua esposa, Isabel da Polônia.[2] Ele foi nomeado em homenagem ao tio de seu pai, Luís, bispo de Toulouse, canonizado em 1317.[3] O filho primogênito de seus pais, Carlos, morreu antes de Luís nascer.[2] Luís se tornou herdeiro de seu pai após a morte de seu irmão Ladislau em 1329.[4]

Ele teve uma educação liberal para os padrões de sua idade e aprendeu francês, alemão e latim.[5] Ele mostrou um interesse especial em história e astrologia.[1][6] Um clérigo de Wrocław, Nicolau, ensinou-lhe os princípios básicos da fé cristã.[7] No entanto, o zelo religioso de Luís foi devido à influência de sua mãe.[8] Em uma carta real, Luís lembrou que em sua infância, um cavaleiro da corte real, Pedro Poháros, freqüentemente o carregava em seus ombros.[7][9] Seus dois tutores, Nicholas Drugeth e Nicholas Knesich, salvaram a vida de Luís e de seu irmão mais novo, André, quando Felician Záh tentou assassinar a família real em Visegrád em 17 de abril de 1330.[7][10]

Luís tinha apenas nove anos quando selou um tratado de aliança entre seu pai e João da Boêmia.[9][11] Um ano depois, Luís acompanhou seu pai na invasão da Áustria.[12][13] Em 1º de março de 1338, o filho e herdeiro de João da Boêmia, Carlos, Margrave da Morávia, assinou um novo tratado com Carlos I da Hungria e Luís em Visegrád.[13][14] De acordo com o tratado, Carlos da Morávia reconheceu o direito dos filhos de Carlos I de suceder seu tio materno, Casimiro III da Polônia, se Casimiro morresse sem um filho masculino.[15] Luís também prometeu que se casaria com a filha de três anos do margrave, Margarida.[15]

A primeira esposa de Casimiro III, Aldona da Lituânia, morreu em 26 de maio de 1339.[16] Dois importantes nobres poloneses - Zbigniew, chanceler da Cracóvia e Spycimir Leliwita - persuadiram Casimiro, que não era pai de um filho, a tornar sua irmã, Elizabeth, e sua descendência seus herdeiros.[17] De acordo com Jan Długosz (século XV), Casimiro realizou um sejm geral na Cracóvia onde "os prelados e nobres reunidos"[18] proclamaram Luís como herdeiro de Casimiro, mas a referência ao sejm é anacrônica.[19] O historiador Paul W. Knoll escreve que Casimiro preferia a família de sua irmã a suas próprias filhas ou a um membro de um ramo cadete da dinastia Piast, porque ele queria garantir o apoio do rei da Hungria contra os Cavaleiros Teutônicos.[19] O pai e o tio de Luís assinaram um tratado em Visegrád em julho pelo qual Casimiro III tornava Luís seu herdeiro se ele morresse sem um filho.[20] Em troca, Carlos I prometeu que Luís iria reocupar a Pomerânia e outras terras polonesas perdidas para a Ordem Teutônica sem fundos poloneses e só empregaria poloneses na administração real na Polônia.[19]

Luís recebeu o título de duque da Transilvânia de seu pai em 1339, mas não administrou a província.[12][21] De acordo com uma carta real do mesmo ano, a noiva de Luís, Margarida da Boêmia, vivia na corte real húngara.[12] A corte ducal separada de Luís foi mencionada pela primeira vez em uma carta real de 1340.[12]

Referências

  1. a b Csukovits 2012, p. 116.
  2. a b Kristó 2002, p. 45.
  3. Kristó 2002, pp. 45–46.
  4. Kristó 2002, pp. 45, 47.
  5. Cartledge 2011, p. 36.
  6. Engel 2001, p. 158.
  7. a b c Bertényi 1989, p. 48.
  8. Engel 2001, p. 170.
  9. a b Kristó 2002, p. 47.
  10. Solymosi & Körmendi 1981, p. 201.
  11. Knoll 1972, p. 74.
  12. a b c d Kristó 2002, p. 48.
  13. a b Bertényi 1989, p. 50.
  14. Knoll 1972, p. 95.
  15. a b Bertényi 1989, p. 51.
  16. Knoll 1972, p. 97.
  17. Knoll 1972, pp. 97–98.
  18. The Annals of Jan Długosz (A.D. 1339), p. 289.
  19. a b c Knoll 1972, p. 98.
  20. Solymosi & Körmendi 1981, p. 206.
  21. Engel 2001, p. 157.

Bibliografia editar

  • Божилов, Иван (Bozhilov, Ivan) (1994). «Иван Срацимир, цар във Видин (1352–1353 – 1396) [Ivan Stratsimir, Tsar of Vidin]». Фамилията на Асеневци (1186–1460). Генеалогия и просопография [The Asen Family (1186–1460): Genealogy and Prosopography] (em Bulgarian). [S.l.]: Българска академия на науките (Bulgarian Academy of Sciences). pp. 202–203. ISBN 954-430-264-6. OCLC 38087158 
  • Bartl, Július; Čičaj, Viliam; Kohútova, Mária; Letz, Róbert; Segeš, Vladimír; Škvarna, Dušan (2002). Slovak History: Chronology & Lexicon. [S.l.]: Bolchazy-Carducci Publishers, Slovenské Pedegogické Nakladatel'stvo. ISBN 0-86516-444-4 
  • Bertényi, Iván (1989). Nagy Lajos király [King Louis the Great]. [S.l.]: Kossuth Könyvkiadó. ISBN 963-09-3388-8 
  • Cartledge, Bryan (2011). The Will to Survive: A History of Hungary. [S.l.]: C. Hurst & Co. ISBN 978-1-84904-112-6 
  • Csukovits, Enikő (2012). «I. (Nagy) Lajos». In: Gujdár, Noémi; Szatmáry, Nóra. Magyar királyok nagykönyve: Uralkodóink, kormányzóink és az erdélyi fejedelmek életének és tetteinek képes története [Encyclopedia of the Kings of Hungary: An Illustrated History of the Life and Deeds of Our Monarchs, Regents and the Princes of Transylvania] (em húngaro). [S.l.]: Reader's Digest. pp. 116–119. ISBN 978-963-289-214-6 
  • Dümmerth, Dezső (1982). Az Anjou-ház nyomában [On the House of Anjou] (em húngaro). [S.l.]: Panoráma. ISBN 963-243-179-0 
  • Engel, Pál (2001). The Realm of St Stephen: A History of Medieval Hungary, 895–1526. [S.l.]: I.B. Tauris Publishers. ISBN 1-86064-061-3 
  • Predefinição:The Late Medieval Balkans
  • Franzl, Johan (2002). I. Rudolf: Az első Habsburg a német trónon [Rudolph I: The First Habsburg on the German Throne] (em húngaro). [S.l.]: Corvina. ISBN 963-13-5138-6 
  • Geanakoplos, Deno (1975). «Byzantium and the crusades». In: Setton, Kenneth M.; Hazard, Harry W. A History of the Crusades, Volume Three: The Fourteenth and Fifteenth Centuries (em húngaro). [S.l.]: The University of Wisconsin Press. pp. 69–103. ISBN 0-299-06670-3 
  • Goldstone, Nancy (2009). The Lady Queen: The Notorious Reign of Joanna I, Queen of Naples, Jerusalem, and Sicily. [S.l.]: Walker&Company. ISBN 978-0-8027-7770-6  Verifique o valor de |url-access=registration (ajuda)
  • Halecki, Oskar (1991). Jadwiga of Anjou and the Rise of East Central Europe. [S.l.]: Polish Institute of Arts and Sciences of America. ISBN 0-88033-206-9 
  • Housley, Norman (abril de 1984). «King Louis the Great of Hungary and the Crusades, 1342–1382». University College London, School of Slavonic and East European Studies. The Slavonic and East European Review. 62 (2): 192–208. JSTOR 4208851 
  • Kłoczowski, Jerzy (1986). «Louis the Great as King of Poland as Seen in the Chronicle of Janko of Czarnkow». In: Vardy, S. B.; Grosschmid, Géza; Domonkos, Leslie. Louis the Great, King of Hungary and Poland. [S.l.]: Boulder. pp. 129–154. ISBN 0-88033-087-2 
  • Knoll, Paul W. (1972). The Rise of the Polish Monarchy: Piast Poland in East Central Europe, 1320–1370. [S.l.]: The University of Chicago Press. ISBN 0-226-44826-6  Verifique o valor de |url-access=registration (ajuda)
  • Kontler, László (1999). Millennium in Central Europe: A History of Hungary. [S.l.]: Atlantisz Publishing House. ISBN 963-9165-37-9 
  • Kristó, Gyula (1988). Az Anjou-kor háborúi [Wars in the Age of the Angevins] (em Hungarian). [S.l.]: Zrínyi Kiadó. ISBN 963-326-905-9 
  • Kristó, Gyula; Engel, Pál; Makk, Ferenc (Editors) (1994). Korai magyar történeti lexikon (9–14. század) [Encyclopedia of the Early Hungarian History (9th–14th centuries)] (em Hungarian). [S.l.]: Akadémiai Kiadó. ISBN 963-05-6722-9 
  • Kristó, Gyula (2002). «I. Lajos (Nagy Lajos)». In: Kristó, Gyula. Magyarország vegyes házi királyai [The Kings of Various Dynasties of Hungary] (em húngaro). [S.l.]: Szukits Könyvkiadó. pp. 45–66. ISBN 963-9441-58-9 
  • Lukowski, Jerzy; Zawadski, Hubert (2006). A Concise History of Poland. [S.l.]: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-61857-1  Verifique o valor de |url-access=registration (ajuda)
  • Magaš, Branka (2007). Croatia Through History. [S.l.]: SAQI. ISBN 978-0-86356-775-9 
  • Makkai, László (1994). «The Emergence of the Estates (1172–1526)». In: Köpeczi, Béla; Barta, Gábor; Bóna, István; Makkai, László; Szász, Zoltán; Borus, Judit. History of Transylvania. [S.l.]: Akadémiai Kiadó. pp. 178–243. ISBN 963-05-6703-2 
  • Patai, Raphael (1996). The Jews of Hungary: History, Culture, Psychology. [S.l.]: Wayne State University Press. ISBN 0-8143-2561-0 
  • Pop, Ioan-Aurel (2005). «Romanians in the 14th–16th Centuries: From the "Christian Republic" to the "Restoration of Dacia"». In: Pop, Ioan-Aurel; Bolovan, Ioan. History of Romania: Compendium. [S.l.]: Romanian Cultural Institute (Center for Transylvanian Studies). pp. 209–314. ISBN 978-973-7784-12-4 
  • Sălăgean, Tudor (2005). «Romanian Society in the Early Middle Ages (9th–14th Centuries AD)». In: Pop, Ioan-Aurel; Bolovan, Ioan. History of Romania: Compendium. [S.l.]: Romanian Cultural Institute (Center for Transylvanian Studies). pp. 133–207. ISBN 978-973-7784-12-4 
  • Predefinição:The Papacy and the Levant
  • Solymosi, László; Körmendi, Adrienne (1981). «A középkori magyar állam virágzása és bukása, 1301–1506 [The Heyday and Fall of the Medieval Hungarian State, 1301–1526]». In: Solymosi, László. Magyarország történeti kronológiája, I: a kezdetektől 1526-ig [Historical Chronology of Hungary, Volume I: From the Beginning to 1526] (em húngaro). [S.l.]: Akadémiai Kiadó. pp. 188–228. ISBN 963-05-2661-1 
  • Spinei, Victor (1986). Moldavia in the 11th–14th Centuries. [S.l.]: Editura Academiei Republicii Socialiste Româna 

Leitura adicional editar

  • Michaud, Claude (2000). «The kingdoms of Central Europe in the fourteenth century». In: Jones, Michael. The New Cambridge Medieval History, Volume VI: c. 1300-c. 1415. [S.l.]: Cambridge University Press. pp. 735–763. ISBN 0-521-36290-3 
  • Guerri dall'Oro, Guido (2008). «Les mercenaries dans les campagnes Napolitaines de Louis le Grand, Roi de Hongrie, 1347–1350 [The mercenaries of Louis the Great, King of Hungary, during the Neapolitan campaigns, 1347–1350]». In: France, John. Mercenaries and Paid Men: The Mercenary Identity in the Middle Ages: Proceedings of a Conference Held at University of Wales, Swansea, 7th–9th July. [S.l.]: BRILL. pp. 61–88. ISBN 978-90-04-16447-5 
 
O Commons possui uma categoria com imagens e outros ficheiros sobre Luís I da Hungria

Precedido por
Carlos Roberto
Rei da Hungria
13421382
Sucedido por
Maria