Nataliia Polonska-Vasylenko

Historiadora ucraniana

Nataliia Polonska-Vasylenko (em ucraniano: Наталія Полонська-Василенко; 31 de fevereiro [O.S. 12 de fevereiro] de 1884[1] – 8 de junho de 1973 [2]) foi uma das principais historiadoras ucranianas do século XX. Ela era esposa do acadêmico de história e estadista ucraniano Mykola Vasylenko.

Nataliia Polonska-Vasylenko
Наталія Полонська-Василенко
Nataliia Polonska-Vasylenko
Nataliia Polonska-Vasylenko durante 1902, de Kozlovsky e Haas.
Nascimento 12 de fevereiro de 1884
Carcóvia, Gubernia de Carcóvia, Império Russo
Morte 8 de junho de 1973 (89 anos)
Dornstadt, Alemanha Ocidental
Cônjuge Mykola Vasylenko
Alma mater Universidade de Kiev
Principais interesses História da Ucrânia

Biografia editar

Polonska-Vasylenko pertencia à nobreza russa através de sua mãe, Maria Fyodorovna, que era do Oblast de Oriol. [3] Seu pai era um oficial imperial russo, Dmytro Menshov (1855–1918). [3] Polonska-Vasylenko estudou história com Mitrofan Dovnar-Zapolsky na Universidade de Kiev e desde 1912 foi membra da Sociedade Histórica de Nestor, o Cronista, com sede em Kiev. [4] A partir de 1916, foi professora na Universidade de Kiev e diretora do seu museu arqueológico [5] e foi eleita membro da Comissão de Arquivo Científico de Taurida. [6] Durante a década de 1920, os anos mais liberais do domínio soviético, ela foi professora nos Institutos de Geografia, Arqueologia e Arte de Kiev e pesquisadora associada na Academia de Ciências da Ucrânia (VUAN). Ela testemunhou, mas sobreviveu, aos expurgos de JosefStalin na década de 1930 e foi membro da academia reorganizada e sovietizada de 1937 a 1941. Em 1940, ela recebeu seu doutorado e tornou-se professora na Universidade de Kiev. [7] Durante a ocupação alemã, ela dirigiu o Arquivo Central de Documentos Antigos de Kiev e trabalhou na Administração Municipal de Kiev, foi responsável pela renomeação de ruas e consultou o Museu do Arquivo de Kiev do Período de Transição (dedicado às conquistas da ocupação alemã e aos crimes dos comunistas). Quando a maré da guerra virou contra os alemães, ela fugiu para o oeste, primeiro para Lviv, depois para Praga e, finalmente, para a Baviera. Ela foi professora na Universidade Livre Ucraniana em Praga (1944–1945), [8] e mudou-se com esta instituição para Munique, [9] onde continuou a lecionar até sua morte em 1973. Na década de 1960, ela participou ativamente do estabelecimento da Associação Histórica Ucraniana com sede nos Estados Unidos e foi sua vice-presidente desde 1965.

Escritos editar

Polonska-Vasylenko era uma especialista em arqueologia ucraniana, na história da Rússia de Kiev, na história posterior dos cossacos zaporojianos e na história de sua própria época. Ela também escreveu extensivamente sobre a historiografia ucraniana moderna. [10]

Antes da Primeira Guerra Mundial, ela participou da compilação e redação de um grande atlas de história cultural russa, publicado em três volumes entre 1913 e 1914. Durante a década de 1920, ela publicou extensivamente em vários periódicos da Academia Ucraniana sobre os cossacos zaporojianos e a transformação e absorção do sul da Ucrânia pelo Império Russo durante os reinados de Catarina, a Grande e seus antecessores. [10]

Durante a Guerra Fria, privada do uso dos arquivos de sua terra natal, Polonska-Vasylenko coletou e reimprimiu muitos de seus estudos anteriores sobre Zaporíjia (1965-67), escreveu várias memórias da vida intelectual na Ucrânia revolucionária e soviética, incluindo uma história da Academia Ucraniana de Ciências (2 vols. 1955–1958), publicou um livro sobre as repressões de Stalin aos historiadores ucranianos (1962) e voltou-se cada vez mais para a síntese, no final de sua carreira, publicando um volume sobre a historiografia ucraniana (1971) e uma história geral da Ucrânia em dois volumes (1973–1976). [10]

Na sua abordagem geral da história ucraniana, Polonska-Vasylenko seguiu o exemplo do seu ilustre antecessor emigrado, Dmytro Doroshenko, e escreveu num vão conservador, sublinhando a importância da classe de oficiais cossacos e da pequena nobreza ucraniana em que foram posteriormente transformados. Ela via os esforços desta classe pela unidade e independência nacionais, ou, pelo menos, pela autonomia, como uma das principais correntes da história ucraniana, e caracterizou o século XIX como uma época de ocupação russa e austríaca. Ela encerrou sua história geral com o advento do domínio soviético. [10]

Legado editar

Através do seu ensino na Universidade Livre Ucraniana e das suas muitas publicações, Polonska-Vasylenko influenciou vários historiadores ucranianos mais jovens no Ocidente, especialmente o fundador da Associação Histórica Ucraniana, Lubomyr Wynar. Após a proclamação da independência da Ucrânia em 1991 e o subsequente crescimento da liberdade intelectual, as suas principais obras, incluindo a sua história da Academia Ucraniana e a sua história geral da Ucrânia, foram reimpressas no seu país natal, onde finalmente se tornou amplamente conhecida. [11]

Referências

  1. Пилипчик, Я. І. (23 Nov 2020). «Наталя Полонська-Василенко: становлення особистості нової генерації». Вісник студентського наукового товариства ДонНУ імені Василя Стуса (em ucraniano). 2 (12): 96–99. Consultado em 11 Mar 2024 
  2. Україна ХХ ст.--культура, ідеологія, політика (em ucraniano). [S.l.]: Інститут історії України АН України. 1993. ISBN 978-5-7702-0604-3. Consultado em 11 Mar 2024 
  3. a b Школяк, Божена (20 Jul 2022). «Божена Школяк. Життєвий шлях Наталії Полонської – Василенко». Грінченко – Сетон міжнародний журнал молодих науковців (em ucraniano). 4 (4): 87–92. Consultado em 11 Mar 2024 
  4. «Polonska-Vasylenko, Nataliia». www.encyclopediaofukraine.com. Consultado em 11 Mar 2024 
  5. Noviychuk, Valentyna (2010). «Листи Наталії Полонської-Василенко до Серафими Яворницької». Народна творчість та етнологія (em ucraniano) (4): 76. Consultado em 11 Mar 2024 
  6. Verba, Igor (2015). «Південна Україна і Запоріжжя в археографічній діяльності Наталії Полонської-Василенко - Ігор Верба - Тека авторів». Емінак: Науковий щоквартальник. 10 (1–2): 68. Consultado em 11 Mar 2024 
  7. Ukraïnsʹkyĭ samostiĭnyk: Ukrainskyj samostijnyk (em ucraniano). [S.l.]: Ukrainskyj samostijnyk. 1973. Consultado em 11 Mar 2024 
  8. Головко, Світлана (2004). Українки в історії (em ucraniano). [S.l.]: Lybid. ISBN 978-966-06-0361-5. Consultado em 11 Mar 2024 
  9. Shumrykova-Karahodina, Líùdmyla Petrivna (1999). Видатні жінки України і їхній внесок у розвиток національної і світової науки: (друга половина XIX - середина XX століття) (em ucraniano). [S.l.]: Вид-во Дніпропетровського уні-ту. ISBN 978-966-551-033-8. Consultado em 11 Mar 2024 
  10. a b c d Wynar, Lubomyr (1994). «HARVARD UKRAINIAN STUDIES». Harvard Ukrainian Studies (3/4): 388–390. ISSN 0363-5570. Consultado em 15 de março de 2024 
  11. Historians of Ukraine: Nataliia Polonska-Vasylenko, James Mace, Alexander J. Motyl, Paul Robert Magocsi, Orest Subtelny, Serhy Yekelchyk. [S.l.]: LLC Books. ISBN 978-1158397754 

Bibliografia editar

  • I. Gerus-Tarnavetska, Nataliia Polonska (Winnipeg, 1974). A brief biography in Ukrainian.
  • Nataliia Polonska-Vasylenko, "The Settlement of Southern Ukraine (1750-1775)," Annals of the Ukrainian Academy of Arts and Sciences in the US, IV-V (1955).
  • Idem, Two Conceptions of the History of Ukraine and Russia (New York, 1968).
  • Idem, Ukraine-Rus' and Western Europe in the 10th-13th Centuries (New York, 1964).
  • Nataliia Polonska-Vasylenko, History of Ukraine. In 2 Volumes 1995. Available online in Ukrainian. Also published in an abridged German edition